مرض

من بی‌تابانه پرسیدم:

- خوب، بعد چه شد؟ بعد؟

- دیگر «بعد» ندارد! این چه مرضی است، ارباب، که «بعد» و «چرا» از دهان تو نمی‌افتد!

زوربای یونانی - ص 128

جستجو

برام هیچ حسی شبیه تو نیست

تو پایان هر جستجوی منی

تماشای تو عین آرامشه

تو زیباترین آرزوی منی

نمودار

دیدن این عکس از جناب بیل گیتس بی درنگ مرا به یاد آقارضای امیرخانی انداخت.

پیش از این چندین بار از او خوانده و شنیده بودم که هر روز چیزهایی مثل «امروز چه‌قدر دویدم؟» و «امروز چه‌قدر نوشتم؟» را روی دیوار دفتر کارش نمودار می‌کند.

پیش‌واز

حضرت باری‌تعالی

به خودم قول داده بودم که امسال پیش از ماه مبارک قدری با خویش خلوت کنم.

و حالا می‌بینی که نشده!

اما به شما که نمی‌شود دروغ گفت؛

این یک سال را به امید سحرهای رمضانت در حرم شاهچراغ (ع) گذرانده‎ام.

نظری کن ...

پیرمرد و دریا

پیرمرد و دریا اگرچه کم‌حجم و ساده بود اما آنچنان مرا درگیر ماجراجویی صیاد پیر کرده بود که وقتی بمبک‌ها داشتند به ماهی بزرگ حمله‌ور می‌شدند؛ گویی دارند ذره ذره امیدم را می‌گیرند ...

 ‌ 

( + دانلود )

برکت

بسم الله

چند وقتی است الکی الکی سرم شلوغ شده است. نشسته‌ام برای خودم برنامه‌ریزی ! کرده‌ام. ولی هر جوری چهار عمل اصلی را روی 24 ساعت وقت شبانه‌روز اعمال می‌کنم باز هم وقت کم می‌آورم. بعد آدم های زیادی را هم دیده‌ام که در حیرت می‌مانم از این همه باری که برداشته‌اند و هر چقدر حساب و کتاب می‌کنم نمی‌فهمم کی و چطور این کارها را کرده‌اند و می‌کنند.

اینجاست که دنبال یک مفهومی باید گشت. برکت. که لابد شامل وقت و زمان و عمر هم می‌شود ...

گنج

یا الله

حکایت آن شخص که خواب دید که آنچه می طلبی از یسار به مصر، وفا شود. آنجا گنجی است در فلان خانه. چون به مصر آمد کسی گفت: من خواب دیده ام که گنجی است به بغداد… آن شخص فهم کرد که آن گنج در مصر گفتن، جهت آن بود که مرا یقین کنند که در غیر خانه خود نمی باید جستن ... (مثنوی، دفترششم)

***

گشتیم و گشتیم دوباره برگشتیم سر خانه‌ی اول. هیچ چیزی مثل مطالعه‌ی کتاب نمی‌شود.

بعضی وقت‌ها دلم می‌کشد که یک کافه‌کتابی توی شیراز داشتیم. یک جای دنج. که آدم برود روزی ده ساعت بنشیند و کتاب بخواند...

  

فل‌فل:

دل را بکُشت خنجر فتوای عقل، لیک

ما قائل بقای به تقلید میت‌ایم

مقدمه‌ ها

یا رفیق

 

از دوران بچگی که انشای « می‌خواهید در آینده چه کاره شوید؟ » را به کمک پدر و مادرها می‌نویسیم داریم واقعا به آرزو‌های‌مان فکر می‌کنیم.

آرزوهایی که فقط در صورتی محقق می‌شوند که مقدمه‌های رسیدن به آنها را نیز فراهم کنیم.

واقعیت‌ها

یارفیق

تا آنجایی که یادم می آید آخرین باری که خواستم توی وبلاگم مطلب مفید! بنویسم؛ منجر به تعطیلی یکی دوساله ی وبلاگم شد. نمی‌دانم این کرم مفیدنویسی از کجا هی می‌آید و بلای جان این کاشانه می‌شود. همین هستم که هستم دیگر. مفیدم کجا بود.

دروغی به نام "هنر برای هنر"

به مناسبت اسکار گرفتن «آرگو»

ما مهر قبولی به علمدار دهیم

فرهاد کجا؟ بیست به سردار دهیم

اسکار به هر بی سر و پایی بدهید

ما هدیه‌ی عمار به مختار دهیم