بر اساس شعر زیبای آقای قاسم صرافان، به بهانه‌ی دلتنگی‌هایم این کار قدیمی را هم اینجا میگذارم:
سایزِ عمامه ی به روی سرت
عددِ عاشقانِ در به دردت
ترکشِ گیر کرده در کمرت
پشه های لهیده بر سپرت
آخرش کار می دهد دستم
حملات نگاهش چه بد و ممتد بود
چون دقت عشوه‌هاش صد در صد بود
تقصیر دلم چه بود وقتی چشمش
سامانه‌ی موشکیّ اس-سیصد بود
اینم انگیزه بعضیا واسه رفتن به سوریه و جهاد فی سبیل الله ! :
دو روز دیگه میخوایم بریم سوریه
گمون کنم جای خیلی دوریه
به مادرم گفتم میخام برم من
گفت سوریه دیگه کدوم گوریه؟
اگر کانون زبونم لال تعطیل میشد، من سال 1420 ممکن بود یه همچین نامه ای واسه ی نوه گلم بنویسم :
نوه ی کپلم سلامٌ علیک
خوشگل تپلم سلامٌ علیک
هستم اینجا کنار این تایپیست
توی سال هزار و چارصد و بیست
گفته ام تا سریع بفرسّه
درس عبرت بگیری از قصه
تا تهِ نامه را تو خوب بخوان
سرگذشت عجیب رهپویان :
برای حاج احد پاریابی که خیلی دوستش دارم
---------------------------------------
این قصیده به نام حاج احد است
شاعرش هم غلام حاج احد است
پوریای ولی که آخرش است
در کف آن مرام حاج احد است
