اسامه

شیراز که میگن - قسمت چهارم

قسمت های بعدی شیراز که میگن رو از اینجا دنبال کنید :

http://shirazkemigan.blogfa.com/

شیراز که میگن ... 1 و 2 و 3

هوالعزیز

سلام

   

یا علی مددی

دس گرمی 4

هوالعزیز

  

داش حسین :

یا علی مددی

هدفمندی یارانه ها

هوالعزیز

فقط اومدم یه تشکر از دکتر جون بکنم بابت اجرای طرح هدفمندی یارانه ها. و بگم که ممکنه بهمون فشار بیاد و یه کم سختمون بشه. ولی می فهمیم که به نفعمونه.

ایشون هنوز یارانه به حسابشون ریخته نشده :

یا علی مددی

Digital Painting 3 - دویی اعصاب خوردو

هوالعزیز

تصویر زیر مربوط به «دویی اعصاب خوردو» از اجداد جناب دایی امید می باشد. وی که از بزرگان فرقه "دوییه" بود کلی وقت پیش، مثل همه آدم های معروف در خانواده ای اصیل و بافرهنگ چشم به جهان گشود.
او در لوتی گری و مرام گذاشتن شهره ی خاص و عام بود. به گواهی تاریخ وی از پیش قدمان صنعت طبع و چاپ و نشریه جات بود به طوری که هر جا می خواستند کاری بکنند که یک سرش به نشر و قلم و روزنامه مربوط بود سر دیگرش به دویی میرسید.
در احوالات دویی گفته اند که بسیار اعصابش خورد بود و لقبش نیز گویای همین مسئله است. کله پاچه، مجید خراطها، لهجه ی شیرازی، کار فرهنگی و علی مبصر از علاقه مندی های او بوده است.
گفته اند که وی تا سن 94 سالگی مجرد بود.

یا علی مددی

Digital Painting 2

هوالعزیز

این هم کار دومم. همیشه دوست داشتم که نقاشی شهدا رو بکشم، بلکه اون دنیا یه حالی بهمون بدن. البته اگه گیر ندن که من کجا این شکلی بودم و بیا برو جهنم !!!

پ.ن : کیه؟ شهید، شهیده دیگه. یه فاتحه بفرستید و خلاص.

یا علی مددی

نقاشی کشیدی ام !

هوالعزیز

خیلی خوشوختم که اولین کارهای طراحی و دیجیتال پینتینگ خودم با کمک باباشاه رو عرضه کنم.

رویش کلیک بفرمایید کمی بزرگتر ببینید.

البته پر واضح است که هنوز اول راه هستم و باباشاه هم خیلی اذیت می کند و جمال الملک هم گفته که کار کن تا بهتر بشی و ادامه ماجرا

کمبود حرف

اینجا نیاز به یک خانه تکانی اساسی دارد.

با خودم فکر میکنم که مثلا آقایی که وبلاگ را اختراع کرد، اگر پیامبر بود ، شاید جمله ای میگفت با این مضمون :

در آخر الزمان ، قلیل اند آنهایی که وبلاگشان رو مرتب بروز می کنند

نمیدانم. شاید هم مشکل از فرستنده باشد. پس به گیرنده هایتان دست نزنید

لطفن

گول‌مالی

هوالعزیز

حرم امام رضا(ع)؛ توی قطار آدم‌ها دارم راه می‌روم که برسم روبه‌روی ضریح و سلام آخر را بدهم و برگردم. قدم به قدم و آهسته جلو می‌رویم.
دخترک روی دوش بابایش نشسته :
- بابا من می‌خوام بلم به ضلیح دس بکشم
+ نمیشه عزیزم. خیلی شلوغه
- بابایی خودت بهم قول دادی. منم می‌خوام دستم رو به ضریح بکشم
+ ...
- بابایی ((
+ باشه. چشم‌هات رو ببند. هر وقت گفتم باز کن، ضریح رو بوس کن و دوباره چشم‌هات رو ببند
- چشششم.

کم‌کم رسیده‌ایم پای یکی از درب‌ها
+ چشم‌هات رو باز کن
........ دخترک غرق اشک و شوق ....

درست همینجا ^

‌یا علی مددی