دانش‌مندان جهان تردید ندارند که روابط بی‌پایانی که در اثر تلاش علمی چندین هزار ساله خود به دست آورده‌اند طلیعه‌ی ناچیزی است از اساس آفرینش که دنباله‌های تمام نشدنی به دنبال خود دارد و هر معلوم تازه‌ای مجهولات بی‌شماری را به بشر اخطار می‌کند.
شیعه در اسلام (علامه طباطبایی) - ص 160
استدعای سرگشاده‌ی یک نویسنده را خواندم.
هشت سال گذشته است. من نمی‌دانم ادب و فرهنگ‌مان در این هشت سال به چه قاعده تنگی نفس گرفته است.
یا مؤلف بین القلوب
خیلی حرف‌ها هست که مشخص است اهمیت‌شان زیاد است. گفتنی‌هایی هست که هزاران بار تکرار شده‌اند و می‌شوند. دانستنی‌هایی هست که همه‌گان می‌دانند. اما در عین حال این‌قدر به راحتی فراموش می‌شوند که باز نیاز هست که گفته شوند.
ما به این‌طور حرف‌ها می‌گوییم : «حرف‌های کلیشه‌ای». گفتن این حرف‌ها همیشه جزء سخت‌ترین کارهاست!
مقصود اصلی از تمام دستورات شرع،
متأثر شدن قلب است.
یعنی مقصود از تمام این سیرها و عبادت‌ها، این است که قلب انسان تأثیر پذیرفته و دری از دل، به سوی مولا باز شود تا بنده بتواند، مولایش را شهود کند. این، اصل کار است.
(کتاب رسائل بندگی، مرحوم حاج آقا مجتبی تهرانی)
شیطان را دیدند همی خنده‌کنان می‌رفت. گفتند: آهای ابلیس! ماه مبارک است و تو باید در غل و زنجیر باشی. چگونه است که چنین خرامان می‌روی؟
بی‌وجدان یک خنده‌ی آتشینی کرد و گفت: هر غل و زنجیری را قفلی است و هر قفلی را کلیدی. روحانی مچکریم!
حتی اگر ابلیس بُود در غل و زنجیر
آخر شود آزاد بدین دولت تدبیر
به مناسبت حلول ماه مبارک، رفتیم سینما و پول‌مان را توی جیب ایادی استکبار که همانا سازندگان فیلم «گذشته» باشد ریختیم!
از آنجایی که کسی مجبورم نکرده که نظراتم را درباره فیلم بگویم فقط به ذکر همین نکته بسنده می‌کنم که اگر به جای «احمد» یک آدم خارجی هم می‌گذاشتند هیچ فرقی نمی‌کرد و اصولا این فیلم هیچ دخلی به ایرانی‌ها ندارد.
ضمنا اصغرخان فرهادی پاریس را هم به همان سیاهی تهران به تصویر کشیده است. حیف است واقعا. من دوست دارم پاریس برای من همچنان رویایی باشد :دی. لذا پاریس «ساخت ایران» را بسیار بیشتر می‌پسندم.
بگذار به دنبالت اندر هوس ات باشم
درگیر هوای تو، گیر نفس ات باشم
هی فتنه کنی با چشم، هی شهر به هم ریزی
آتش بزنی دلها، من خار و خس ات باشم
در شهر یکی کس را هشیار نمی بینی
یک گوشه نگه بر من، شاید که کس ات باشم
زندانی چشمانت پشت صف مژگانت
قدری نگهم کن تا اندر قفس ات باشم
هر جا بروی آیم، هی چشم به چشمانت
می دوزم و خوش دارم، در تیر رس ات باشم
تا کی غزل سعدی می خوانی و می خواهی
هی جور و جفا داری، هی ملتمس ات باشم
با آن لب شیرین ات، بسیار مگس داری
ای کاش بخواهی که من خرمگس ات باشم
س.ع.ح
پ.ن : بر خرمگس معرکه رحمت !
من بی‌تابانه پرسیدم:
- خوب، بعد چه شد؟ بعد؟
- دیگر «بعد» ندارد! این چه مرضی است، ارباب، که «بعد» و «چرا» از دهان تو نمی‌افتد!
زوربای یونانی - ص 128
برام هیچ حسی شبیه تو نیست
تو پایان هر جستجوی منی
تماشای تو عین آرامشه
تو زیباترین آرزوی منی
