یخده عذابٍ دل
هوالحق
یَک
قریب به یَک ماه است که ننوشته ام. محض اینکه حالم گرفته شده. رفته توی قوطی.
دو
اُف بر این دنیا که همه اش دو می آید ... و افسوس که یادم می رود نباید دل به این دنیای غدار ببندم ...
سه
سه شده ایم رفته. گند زده ایم توی همه چیز.
چهار
چه هار شده این سگِ بدمصب. هی می کشاند این طرف و آن طرف . پاچه گرفته ول نمی کند ...
الهی و ربی من لی غیرک ؟
پنج
پنجه هایم را گره بزنم توی ضریحش ... چنگ بیاندازم ... ول نکنم ...
شش
این شُش هایم نیاز به هوای تازه دارند ... آهای اهل آسمان ... کمی اکسیژن لطفا ... دارم خفه می شوم ...
هفت
هفتمین روز درگذشت
این هفته مان هم گذشت
نه من آدم شدم ... نه آقا آمد... ربطی به هم دارند ؟
هشت
خیلی خوب است که هشت هست !
خیلی خوب است که وقتی دلت می گیرد آقایی هست. این که مهرش توی دلِ هش الهفت ماست ، خیلی شکر دارد ...
اینکه رفته ای تا حالا و دیده ای حرمش را تا هر وقت خواستی تصور کنی که می ایستی سلام می دهی و از صحن جامع می روی داخل بعد می روی گوهرشاد بعد .......
و انتخاب با خودت است. گنبد یا ضریح؟ جفتش حال می دهد. و هر وقت دلت گرفت گریه می کنی ....
به حال خودت
و به حال مادرت
از عاشورا را می شود راحت گذشت. گریه میکنی . سینه می زنی. ولی از زخم سینه و سیلی نمی شود گذشت. نمی فهمممممممممممممممممممممم 
یا علی مددی
